1930'lu yıllarda Amerikalı yazar Milman Parry, Sırbo-Hırvat kahramanlık şiirlerini doğaçlama biçimde nakleden gusların dilini fonograf aracılığıyla kaydetmeye ve bilimsel olarak analiz etmeye çalışmıştır. Parry, homerik şiirlerde kullanılan dil ile benzerlikler bulmuştur. Her şeyden önce, belli başlı karakterize edici sıfatları tekrarlama tekniği ve kalıplaşmış, serbestçe tekrarlanabilir cümle birimleriyle kurulan belirli tipik sahne yapıları -örneğin bir kahramanın zırhını kuşanışının veya bir düellonun nasıl gerçekleştiğinin tarif edilmesi-, farklı biçim ve uygulama yoğunluklarına sahip olmakla birlikte her iki sözlü şiir geleneğinde de benzerdi. Bu durum, Homeros destanlarının sözlü şiir olarak sınıflandırılması gerektiğinin, yazılı kompozisyon unsurlarına ek olarak, yazılı forma girmeden önce sözlü şiir okuyan şairlere özgü kalıplaşmış bir dile sahip olduklarının kanıtıydı. Tekrarlar ve formüller aracılığıyla kompoze etme tekniği, şairin bir hikayeyi belirli bir metne bağlı kalmadan ustaca aktarmasını sağlamıştır. Benzer sözlü şiir dillerine baktığımızda şiirsel kalıpların, tipik sahnelerin ve sıfatların akılda tutma ve hatırlatma işlevlerine sahip olabileceğini görürüz.
Sayfa 49 - Runik KitapKitabı okudu
·
17 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.