Sultan Abdülhamit dönemi politikaları ve din-siyaset ilişkileri açısından öne çıkarılabilecek kavram, ıslahat hareketleri için kullanılan "çatallaşmış" "ikili yapılar"dan ziyade muhtemelen paradoksların imkânları olacaktır. Şöyle: Bir taraftan Osmanlı modernleşmesinin, -eğitim ve idarenin rasyonelleştirilmesi başta olmak üzere- bütün süreçlerine geliştirici ve kuvvetlendirici bir "muvafakat/uyum" sağlanırken diğer taraftan din ve gelenek merkezli fakat yeni(lenmiş) "mukavemet/direnç" alanları inşa edilmiş veya var olanlar ihya edilerek kuvvetlendirilmiştir. Paradoks aynı zamanda bir açılma, yeniden üretme ve mevcut hiyerarşik yapıları değiştirme istikametinde de işleyecek; çelişik oldukları için birbirini itmeleri, birbirinden uzaklaşmaları beklenen iki taraf (hatta taraflar) birdiğerini besleyici, kuvvetlendirici bir çerçeve içine dahil edilmeye zorlanacaktır.
Sayfa 327Kitabı okudu
·
14 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.