Polis sinirliydi; hatta acımasızdı. Beni ilgilendirmez diye düşündüm. Her Cumartesi dayak yemeyi bir yazgı haline getiren bu kadınlara acımasına acıyordum, ama sınırları olan bir acımaydı bu... Sonra öfkelendiğimi fark ettim. Yardım edemediğimiz zaman kabahatin çoğunu incinene yıktığımız durumlara özgü bir öfkeydi bu.
Sayfa 199 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
·
26 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.