Ezana yarım saat falan var, son pideleri veriyoruz artık. Kan ter içinde kaldım acemilikten... Bir pide daha sardım, uzattım önümdeki müşteriye. Dalından kanatlanan kuş gibi bir ses, ‘Bir ekmek alabilir miyim?’ dedi. Nasıl güzel göz, nasıl güzel yüz, nasıl güzel ses... ‘Ekmek mi?’ dedim. Ekmek yok. Pide var, ekmek yok. ‘Ekmek yok mu?’ diye ustaya dönüp sordum. Ne bileyim ekmek var mı yok mu, ilk kez gelmişim fırına. ‘Ekmek yok’ dedi usta, ‘ramazanda ekmek olmaz.' Kıza dönüp kırk yıllık fırıncı gibi, ‘Ramazanda ekmek olmaz’ dedim. ‘Tüh’ dedi, ‘pide sevmiyorum da ben, bir şansımı deneyeyim istemiştim yine de. Yeni taşındık mahalleye, ramazanda ekmek bulunmaz dediler ama ben yine de sordum işte, peki, tühhh’ dedi çıkarken. Öyle güzel tüh dedi ki, o tüh dedi diye, ‘Tüh Allah belanı versin senin Hakan, şu kızı geri çevirdin’ dedim. O tüh dedi diye ustaya kızdım, babama kızdım. O tüh dedi diye o akşam oruç açmadım. Ustaya yalvardım yakardım, ekmeğin hamurunu kardırdım, o tüh dedi diye fırını
tekrar yaktırdım. Oğlum bu ekmekten ekmek olmaz, ekmek aceleye gelmez dese de dinlemedim. O tüh dedi diye muhtarın evine koştum, kızın evini sordum. Bari sahurda yesin diye, akşam karanlığında, kapılarını çaldım. Babası açtı kapıyı. Kızınız ekmek istemişti diye uzattım ekmeği, tek kelime etmeden, koşa koşa gittim eve. ‘Babaannen öldü’ dedi annem kapıyı açınca, ‘Tüh’ dedim. “Ben açarım fırını yarın.’ Ertesi gün okula değil fırına gittim. Babam cenazeyle ilgilenirken ben kızla ilgilendim. Sınava girmedim. Babamdan ilk dayağımı o yaşımda o ‘tüh’ dedi diye yedim. O ‘tüh’ dedi diye babam beni evden kovdu, o ‘tüh’ dedi diye evin kapısının önünde kıvrılıp yattım, inadını kırdım, babama çırak oldum, o öldükten sonra buranın ustası oldum. O ‘tüh’ dedi ya, her gün
ekmek yoğurdum, her gün fırının başına geçtim, her gün günün ilk ekmeğini önlüğüme sarıp ona götürdüm. O tüh dedi diye her ramazan hem ekmek hem pide çıkarttım.
“Ona ne oldu peki abi?” dedi Ömer, hikâyeyi ilk ağızdan dinlemiş olmanın rehavetiyle. Hepimizin aklından kız okumuştur, Hakan Abi ekmekçi olduğuyla kalmıştır, kız başkasıyla evlenmiştir, bunu terk etmiştir gibi klasik sonlar geçti.
Hakan Abi’nin cevabı klasiğin klasiği, sonların en güzeliydi.
“Oğlum” dedi, “ben her sabah evden işe diye değil, ‘Dur ben sana bir ekmek yapıp geleyim’ diye çıkıyorum, ilk ekmeği ona götürüyor, kalanını mahalleliye satıyorum. Yani siz hepiniz, gönlümün ekmeğini yiyorsunuz, o tüh dedi diye...”
·
34 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.