Hayata Gülümse ツ
@HayatneGarip
Umduğun inceliğe inmiyorsa söz
Çekil suskunluğun tüneklerine
#182992736
#184946693
#193792579
#218239354
558 okur puanı
Kasım 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Şu anda okuyor
%44 (32/72)
Bir kitabı okumaya başladı
Bir kitap okudu
256 syf.
·
Puan vermedi
Okur Takip Önerileri
Güllerin bedeninden dikenlerini teker teker koparırsan dikenleri kopardığın yerler teker teker kanar...
TURGUTUYAR
Kendi manzarası kendine keder, hepten ağlayası var.
O ki bu gövdeden hiç gülmez bir mendebur çıkartmak için ne çok bekledi. Daimi, nazik bir sırıtma eşliğinde akıp gitti yılları. İyilikten umulan medet, gülüşten beklenen vaat...
Boşmuş hepsi.
işte budur hayat
Yerin seni çektiği kadar ağırsın
Kanatların çırpındığı kadar hafif..
Kalbinin attığı kadar canlısın
Gözlerinin uzağı gördüğü kadar genç...
Sevdiklerin kadar iyisin
Nefret ettiklerin kadar kötü..
Ne renk olursa olsun kaşın gözün
Karşındakinin gördüğüdür rengin..
Yaşadıklarını kar sayma:
Yaşadığın kadar yakınsın sonuna;
Ne kadar yaşarsan
A sığındığım kayamdı, kalkanımdı. kurtuluşumun kuvvetiydi, yüksek kulemdi, süt gibi döküp peynir gibi mayalamıştı beni, hayatımdan tiksiniyordum, damağımda günahlarım geziniyordu, gıdıklanıyordum, kaybolmuş koyundum, şaşırmıştım yolumu, yaban eşeğinin sıpası gibi doğmuştum, insan ki meşakkatte doğardı, kıvılcımlar yukarı uçar gibi, esvabım tarçın kokardı, sütü sıkarsan yağ, burnunu sıkarsan kan, öfkeni sıkarsan kavga çıkardı, derin uykudayken çıkmıştım içeriden, anam rahminin kapılarını kapatmıştı, gün gelecek, elbet benim de yaralarıma kuru incir basılacaktı, o gün yemekte taze incir vardı;
“Hafıza denen nane pek tuhaf bi şey... Aniden hatırlıyo insan...”
Hakikatin yerine hakiki olmayanı koymak ne kadar da zordu. Zor, ama bir o kadar da zevkliydi. Bir kez hakikat hudutlarını aştığında, akıl zehir gibi işlemeye başlıyor, kelimeler tuhaf bir kudret ediniyordu. Zira kelime, artık kelimeden fazla bir şey olduğunu biliyordu.
beni öğrenmek istersen dağlara sor
beni öğrenmek istersen güneşe sor
onlar beni iyi bilirler
onlar beni iyi bilirler
beni öğrenmek istersen
havaya sor beni
beni öğrenmek istersen
suya sor beni
Kasveti garanti bir devriyedeydik yine. İki tarafındaki suların birbirine karışmadığı boğazdan kalktık, başladık. Beyazsu’yun aşağı kıyılarından süzülmeye, Yeryuvar’ın bu yanı bizim çöplüğümüzdü. Doğu derlerdi buraya, nereye göre doğuysa artık… Yoksul ve esmer insanların arada sırada ölmediği, acayip bir ağırlıkla ilerleyen vaktin bin bir belaya hamil olduğu, çorak topraklardı.
Çok, lakin tektik. Yalnız, lakin kalabalıktık.
Biz ne kadar avaz avaz anlatsak da, sözlerimiz duyulmaz, insani menzile erişmezdi. Halbuki körlere ışık, dilsizlere kelime, sağırlara ses, aksaklara denge, yani cümle bahtsızlara baht biçebilecek nice hikâyelerimiz vardı, bizde kaldı.
İnsanın kelimeleri örse yatırıp hakikati yamultma becerisine hayran olmamak elde değildi.
Sıraladığı kelimelerin içerdiği talepler, sürdüğüm hayatın ocağına incir ağacı dikecek kuvvetteydi.