Mutsuzdum, ama mutsuzluğumu kendime bile zar zor itiraf ediyordum. Derdime derman olacak bir ilaç bilmediğim gibi, aramak niyetinde de değildim çünkü. Pişman olmak beni korkutuyordu. Hatalarımı telafi etmek için atılması gereken adımların, bunca yıl yaşadığım her şeyi manasız çıkaracak olması zoruma gidiyordu. Ama ben manamı yitirmekten ziyade, çok geç kalmış olmaktan korkuyordum asıl. Bunca yıldır kurulamamış bir hayat, edinilememiş bir mutlu gün, zavallı bir pişmanlık ertesinde mi mümkün olacaktı sanki?
Sayfa 402Kitabı okudu
·
24 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.