İnsan ya kendi kendine konuşur ya kendi kendine yazar. Kendi kendine konuşmayı makbul saymazlar. Oysa ne fark var ki arada?
.
Yaşamak her şeye rağmen bir iz bırakmaktır yeryüzünde. -Ben de yaşadım, sizin kadar!-
.
Kim bir defterde benim adımı geçirmek lüzumunu hisseder ki?
.
İnsan eşya almayı sevmese de boşluklar zamanla doluyor, sonra bir bakıyor, teslim etmiş kendini, eşyalara.
.
Hava kararmıştı, gerçi yatak odam hep karanlık olur, yatağa girdim, Suzan hanıma nolur gene gelin diyemediğim, gelin diye yalvaramadığım, içimdeki sızıyı anlatamadığım için kendime acıdım, annemin içindeki gibi bir boşluk büyüdü içimde.
.
Pazar günleri, hayatın intikam günleri. Neşeli başlasın ve öyle geçsin diye gayret edildikçe insanı koyu bir yalnızlığa, anlaşılmaz bir kedere iten günler.
.
Çocukluğumun pazar günlerinin hiçbiri birbirine benzemedi. Evliliğimin her pazarı diğerinin aynıydı. Her pazar günü karımla birbirinden uzaklaşarak kuruyan iki su damlası olduk. Annemle babam her pazar birbirlerini erittiler.
.
Bir yerinde duramazdı hiç, içinde daimi bir yolcu vardı. Gittiği yere mi sığamazdı, yer mi onu içine almazdı, bilemedim.
.
Aşk… Annem için nasıl da boş bir kelime. Seçmediği bir aşkın ecesi olmanın yarattığı sonu gelmez kin.
.
Baba neyse de, insan, annesinin dokunaklı bir aşk hikayesi olsun istiyor. O hikayenin içinde büyüdüğü rahme işlemiş olduğuna, aşkla beslenerek doğduğuna inanmak, günahkarca bile olsa aşkı tatmış bir kadının çocuğu olmak ne güzel bir duygudur kim bilir.
.
Bir türlü tadamadığım yakıcı bir duygunun pençesine düşmek istiyordum, böylece yaşadığımı hissedebileyim; günah, şehvet, acı, pişmanlık, suçluluk kavursun içimi. İçimdeki ve evimdeki boşluk dolsun. Beni yakan ateşi saklamak olsun işim. Günler daha hızlı geçer. Zaman anlam kazanır.
.
Aşkı aşkın çektiğini bilmiyordum. Hamurunda aşk yoksa bir insanın, nafile.
.
Beni neyin beklediğini bilmiyorum. Ama beni güzel günlerin beklediğine inandığım günler çoktan bitti. O günlermiş meğer güzel olan. Şimdi günler beni olduğum yere çiviledi. Kendi çarmıhımda sızlanıyorum.
.
Benden sonra ikide bir birilerini sevdi durdu. Ben kimseyi sevemedim.
.
Her şeyi silebildin mi, kaldırıp atabildin mi? Hafızanı sıfırlaman kolay oldu mu? Ben yapamadım. Beni unut. Beni unut. Beni unut. Yazdın ve bitti. Öyle mi?
.
Sevdiğim eski bir söyleyiş, severim. Daha sahibi gelir bana, eski zaman aşklarını, eskide kalmış aşkları hatırlatır. Ne kadar unutulmaya çalışılsa da, izi belli bir yara gibi duran aşklar.
.
Eski bir şiir kadar hüzünlü olmak istiyorum sadece.
.
“Benim suçum yok Derya” dedi. “Varsa da bağışla artık. Suzan beni kaldırabileceğimden çok daha fazla sevdi. Ezildim.”
·
141 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.