Nataşa üşümüş, yorgun geliyordu, ama her zaman çok neşeli, canlıydı. Ana bir çift çorap örmüştü ona, küçücük ayaklarına kendi giydirmişti. Buna önce güldü Nataşa, sonra birden sustu, düşüncelere daldı, alçak sesle şöyle dedi: "Bir dadım vardı, o da çok iyiydi. Ne tuhaf, Pelageya Nilovna... işçilerin böylesine zor bir hayatı var, böylesine aşağılanıyorlar; oysa yürekleri kocaman, tertemiz... Öteki insanlar öyle değil."
Sayfa 43
·
148 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.