Ömer Behiç kötü bir adam olmaktan korkuyordu. Kendisini o derece iyi, insanların en iyisi bilirken şimdi bir cinayet işlemek üzere kararını almış ve aynı zamanda vicdan azabına bâdi olabilecek mülahazaların [yol açabilecek düşüncelerin) girebilmesine müsait bütün menfezleri [delikleri) kapamıştı. Evet, sadece, kötü ve iğrenç bir adam oluyordu. Şimdi şurada, odasını kilitleyerek yazıhanesinin üstüne kapanmak ve kana kana ağlamak, iflasa müncer olan [sürüklenen] namuslu adamlığın üstünde matem tutmak ihtiyacını duydu.
Sayfa 196 - Özgür Yayınları 2010 BaskısıKitabı okudu
·
57 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.