“Seni daha az sevseydim daha çok konuşabilirdim.”
Yine bir Jane Austen romanı, yine 19. yüzyılda doğmuş olma hayallerim…
Jane Austen’le tanışmam 
Gurur ve Önyargı ile olmuştu ve hayatımın o döneminde tam olarak ihtiyacım olan kitap olduğunu fark ettiğimden bayılarakkk okumuştum. Her sayfada Mr. Darcy’ye ayrı aşık oldum, her çevirdiğim sayfada yüzümdeki sırıtma daha da derinleşti. Daha sonra 
Akıl ve Tutku romanını okudum ve bende yine aynı etkileri yaratmayı başardı. Jane Austen, iç dünyamda gerçekten bazı şeylerin değişmesini sağladı ve dolayısıyla bende yarattığı duygular çok çok özel.
Gelgelelim Emma’ya… Diğer Jane Austen romanlarından farklı olarak bu kitaba birtakım eleştirilerim olacak. Kitabın ilk kısımlarıyla son kısımları arasında büyük bir fark olduğunu düşünüyorum. Her ne kadar en son ve en ustalıkla yazılmış romanı olduğu söylense de ilk bölümler bende acemice yazıldığı izlenimini uyandırdı. Karakterler direkt olarak bizim anlamımıza fırsat vermeden tanıtılmıştı ve kurulan bazı cümleler çocuk kitabı niteliği taşıyordu. Kitapta iç içe çok fazla olay örgüsü var ve kitabın neredeyse ortalarına kadar içerisinde yer alan birçok karakter birbirleriyle kesişmiyor veyahut olayın sonucuna katlı sağlamıyor. Çoğu yerde “Ben neden bu karakteri tanıdım ki?” hissiyatını yaşadım. Sınıf farkına çokça değinilmişti ki diğer okuduğum romanlarda bu farkın önemsenmemesi gerektiğine değinilirken burada çokça vurgulanması beni rahatsız etti. Kısacası ilk kısımlarda beklentimin çok altında kaldı. Fakat ilerledikçe ve olaylar derinleştikçe bende uyandırdığı merak da gittikçe arttı. Yine Jane Austen’in bende yarattığı klasik duyguları hissetmeye başladım. Yüzümdeki sırıtış yine derinleşti ve yine birilerine aşık oldum(Mr. Knightley).Yaş farkı rahatsız edici olsa da o dönemin şartlarıyla değerlendirmek istiyorum ve üzerinde durmuyorum. Çok fazla eleştirdiğim yönü oldu ama diğer romanlarına nazaran daha çok beğenimi toplayan yönleri de var. Başkarakter olan Emma diğer ana kadın karakterlere göre daha “insan”dı. Çokça hata yaptı, çokça hata yapıldı. Özellikle Harriet Smith’le arasındaki durum çok kırıcıydı. Zavallı Harriet kitaptaki tüm bahtsızlığı üzerinde toplamıştı. Hepimizin hayalinde bir Emma Woodhouse olmak varken sankimm realitelerimiz bir nebze Harrriet’e benziyor. Yine de Jane Austen kitaplarında kimsenin dilediği sona kavuşamamasına dayanamadığından o da kendi mutlu sonunu yaşadı diyebilirizz. Darısı başımıza.
·
50 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.