Kendimizin farkına vardığımız günden itibaren hepimiz,önemli,sevilen ve sayılan insan olmak isteriz.Bu,vazgeçemediğimiz,içgüdüsel bir tutkudur.Bu tutkuyu doyuramadığımız sürece mutsuz oluruz.Hayatımız boş ve anlamsız olur.Yaşama bağlılığımız giderek azalır.Uzun lafın kısası küseriz.Bütün sağlıklı insanlar bununla başaçıkmanın bir yolunu arar.Kimileri bu doyumu iş ve mesleki başarıda,kimileri aşkta,kimileri sanatta ya da ailesinde, çocuklarında,evinde,kimileri bilimde ya da yardım kuruluşlarında bulur.Hepsinde amaç aynıdır.İyi-önemli-başarılı-sevilen ve sayılan olmak.Din kitapları dahil bütün kitaplar bizi buna zorlar.Şizofreni hastası da bir insandır.Ve hepimizde olduğu gibi onun içi de bu tutkuyla doludur ancak bunu başaramaz.Bütün gayretine rağmen,zekası,yetenekleri,okullardaki yüksek başarısına rağmen toplumun onu bir türlü içine almadığını,kabul etmediğini görür.Bu yüzden başkalarını suçlar.Halbuki bu,başkalarının suçu değildir.İlişki kuramayan bizzat kendisidir.Zekidir,başarılıdır,yeteneklidir,çalışkandır,bilgilidir ve iyidir ancak bunu insanlarla paylaşmayı,başkalarıyla duygusal alışverişi beceremez.Çevresindeki insanlar çabuk sıkılır ondan.Bir robotla,yani duyguları olmayan ama her şeyi bilen bir robotla ne kadar arkadaşlık edilebilirse,onlarla da ancak o kadar ilişki kurulabilir.
·
137 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.