Eğleniyorlardı yaşıyorlardı ve ben kafamın içinde yalnız kendi ruhuma kapanmakla onların üstüne değil altında bulunduğumu anlıyordum. Şimdiye kadar zannettiğim gibi kitleden ayrılmanın bir hususiyet bir fazlalık değil bir sakatlık demek olduğunu hissediyordum. Bu insanlar dünyada nasıl yaşamak lazımsa öyle yaşıyorlar vazifelerini yapıyorlar hayata bir şeyler ilave ediyorlardı . Ben neydim ? Ruhum bir ağaç kurdu gibi beni kemirmekten başka ne yapıyordu ? Şu ağaçlar onların dallarını ve eteklerini örten karlar şu ahşap bina şu gramafon şu göl ve üzerindeki buz tabakası ve nihayet bu çeşit çeşit insanlar hayatın kendilerine verdiği bir işi yapmakla meşguldüler . Her haraketin bir manası vardı ilk bakışta göze görünmeyen bir manası. Ben ise dingilden fırlayarak boşta yuvarlanan bir araba tekerleği gibi sallanıyor ve bu halimden kendime imtiyazlar çıkarmaya çalışıyordum.
·
45 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.