"Romandaki temel eksen, iktidarın çevresinde ışık görmüş pervaneler gibi dönen insanlar üzerine kurulu. İktidar; insanları değiştiriyor. İktidar görkemi öyle bir şey ki, bakışıyla her canlıyı kımıltısız hale getiren bir engereğin bile gözünü kamaştırıyor.

Zülfü Livaneli Merhabalar... Zülfü Livaneli'nin özellikle tarihi olmadığını vurguladığı ve tarihsel bir dekor içinde insan psikolojisinin ve iktidar - birey ilişkisini temel aldığı

Engereğin Gözü adlı kitabın incelemesini kendimce yapmak istiyorum. Zülfü Livaneli bu kitabını "En sevdiğim romanlarımdan birisi bu. İstediğimi yapmaya çok yaklaştığım bir kitap," diye niteliyor ve bende gerçekten çok büyük bir hayranlık ve beğeniyle okudum. Ayrıca büyük usta

Yaşar Kemal'de "Bu roman hem karanlığın hem de aydınlığın, umudun romanıdır." diyerek bu romana övgüsünü dile getirmiştir. Benim de uzun zamandır merak ettiğim bir kitaptı, okuduğum için memnuniyet hissediyorum ama beni fena çarptı, aşırı etkilendiğimi söylemek istiyorum. Beni çok derinlere daldırdı, düşündürdü. Fikrimce felsefi roman olarak da kategorilendirebiliriz. Sanki tarihin arka planında olaylara şahit oluyormuşum gibi yaşadım adeta. Ve sonu da o kadar duygusal ve çarpıcı ki hayli zaman kendime gelemedim. Kitabın konusu, Habeşistan'dan henüz küçük bir çocukken getirtilip köle olarak satıldıktan sonra hadım edilen, Osmanlı'da Harem ağalığına kadar yükselen Habeş Süleyman'ın gözünden anlatılıyor. Habeş Süleyman padişahına oldukça ve taparcasına bağlı birisi. Bu kitabın temel konusu zaten efendi - köle alegorisine cephesel bir bakışı derin bir şekilde irdelemek ve insan psikolojisinin temel taşlarından birisi olan hırsın yıkıcılığını aktarmak... Padişah ve padişahın dramatik, içler acıtan hayatı: öyle ki bazen kızıyorsunuz. Bazen bu nasıl bir kader, o zamanlarda yaşamış olsaydım eğer duygum, düşüncem, bakış açım nasıl olurdu diye düşünmeden edemiyorsunuz. Sözün özü bu roman Harem-i Hümayun'dan taht oyunlarına, vezir ve sadrazamların katledilmesine, o zamanki yasaklara, padişahın deli addedilip gizli bir odaya cariyesi ile kapatılmasına kadar çarpıcı olaylar silsilesinin harika bir üslupla şiirsel ve hayranlık uyandıran anlatımını barındırıyor. Padişahın çocukken kardeşlerinin katledilmesine şahit olması bu olayın padişahta travma olarak kalması ve kendini her davranışında aldığı her kararda göstermesi ve derinlerine kazınması beni çok etkiledi. Hangi dönem ve hangi padişah olduğuna dair bir fikrim var fakat yine de söylemeyeyim. Ayrıca Zülfü Livaneli kitapta Naima ve Evliya Çelebi'den esinlenerek dönemsel dili de ustalıkla çerçeveye oturtmuş. Ana karaktere dönecek olursak, kimi zaman kendisini imparatorluğa eş görüyor kimi zamansa bir böcek kadar değersiz görüyor. Padişah hücreye atıldıktan sonra onun yanına gidense sadece o oluyor ve ikisi arasında geçen diyaloglar çok derin manalar yansıtan nitelikte. Bunun da romana ayrı bir hissiyat katmış olduğu kanısındayım...Aslında roman, iktidar için kendini bile öldürecek raddeye gelmiş, gözü dönmüş insanları anlatıyor. İnsana güç verilince neler olduğunu da çarpıcı anekdotlar ile gözler önüne seriyor. Gerçekten benim de çok etkilendiğim bir roman oldu. Zaten Zülfü Livaneli'nin kalemine bayılıyordum. Livaneli denince akla ilk; Serenad, Huzursuzluk, Mutluluk, Son Ada, Kardeşimin Hikayesi geliyor. Genelde o romanları beğeniliyor bende Serenad ve Kardeşimin Hikayesi adlı romanlarıyla hayran kaldım kendisine fakat en en beğendiğim kitabı

Konstantiniyye Oteli'ydi, yeri çok ayrıdır bende. Bu kitabın da son sayfasını okuyup kapattığımda sanki tokat yemişim gibi bir müddet kendime gelemedim. Çok düşündüm, içsel muhakemeler yaptım ve tekrar tekrar böyle bir kitap okuduğum için Zülfü Livaneli'ye içten teşekkürler ettim. Okumak isteyen arkadaşlara kesinlikle ve kesinlikle tavsiye ederim. Kitaplarla ve onların kadim dostluğuyla kalın.:) <3