Benim bir çocuk, gerçekten bir çocuk olduğumdan artık kuşkusu kalmadığını; görünüşümle yetişkin, kişilik yönünden de, ruhsal yönden de, hatta akıl yönünden de gelişmiş birine benzesem bile hiç de yetişkin biri olmadığımı, altmış yaşına kadar yaşasam, yine çocuk kalacağımı söyledi.
Çok güldüm onun bu söylediklerine: Yanılıyordu kuşkusuz.
Öyle ya, nerem çocuktu benim? Ama bir konuda haklıydı Şneyder: Gerçekten de yetişkinlerle, insanlarla, büyüklerle bir arada olmayı sevmiyordum. Uzun zaman önce fark etmiştim bunu.Sevmiyordum, çünkü beceremiyordum onlarla bir arada olmayı. Benimle ne konuşurlarsa konuşsunlar, bana ne kadar iyi davranırlarsa davransınlar yine de nedense sıkılıyordum onların yanında. Arkadaşlarımın yanına gidebileceğim zaman çok mutlu oluyordum. Arkadaşlarım ise hep çocuklardı... Ama ben de bir çocuk olduğum için değil, beni onlara çeken bir şey vardı...
Sayfa 91Kitabı okuyor
··
283 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.