Niyet hayr, akıbet hayr.
Hamza b. Amr (r.anh) anlatıyor: Allah Resûlü'nün yanından ayrılmayan Suffe ashâbının akşam yemeklerini, bazı sahabiler üstlenmişti. Bir akşam birinde, diğer akşam da diğer bir sahabinin evinde yemek yiyorlardı. Sıra, benim evimdeydi. Resûlü Ekrem'in ashâbına yemeklerini hazırladım. Ancak, o sırada yağ tulumunun ağzını bağlamamıştım. Yemeği yağın bulunduğu kabın yanına getirdim. Biraz hareket ettirince yağ dökülüverdi, dolayısıyla yemek de biraz dökülmüş oldu. Kendi kendime dedim ki: "Eyvah! Allah Resûlü'nün yemeğini elimle döktüm." Buna çok üzüldüm. Efendimiz: "Onu bana getir!" buyurdu. "Getiremem yâ Resûlallah." dedim. Arkama bir baktım ki, ne göreyim! Yağ kabından 'şıp, şıp, şıp' diye damlama sesi geliyor. Kendi kendime dedim ki: "Fazla canını sıkma, fazlası dökülmüştür, diye kabul et." Yağ kabına bakmak için kabın yanına geldiğimde gördüm ki; kap yarısından fazlasına kadar dolu. Alıp hemen Allah Resûlü'ne geldim ve durumu ona haber verdim. Efendimiz şöyle buyurdu: "Eğer o kabi kendi hâline terk etseydin, kap ağzına kadar dolardı ve sonra da kabın ağzı bağlanırdı." Bir diğer rivayette ise, "Eğer onu kendi hâline bıraksaydın, vadi dolusu yağ akardı!" buyurmuştur.
Sayfa 428Kitabı okudu
·
42 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.