"Günler damlıyor ama aynı kaba değil," dedi. Gökyüzüne baktı: Boştu. Hiç bulut yoktu, aslında hiçbir şey yoktu. Çağımızın çıplak güneşi her şeyi yok etmişti, enginliği, bulutları ve kuşları... Maviyi bile yok etmişti, sonra da sırasıyla diğer renkleri, bazı sesleri, kelimeleri ve anlamları. Insan bu yoklukta yeni bir şey söyleyemez, olsa olsa kendini tekrar ederdi.
·
88 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.