“Herhangi bir konudan mutluluk duymak, bununla dolup taşmak, eve gelip dile getirmek yeterliydi ve yanıtın alaylı bir iç geçirme, başını iki yana sallama ve parmaklarınla masayı tıklatma olurdu: "Daha güzel şeyler de gördüm ben," ya da "Bana anlatıyorsun ama dert senin," ya da "Kafam pek yerinde değil," ya da "Olaya bak!" ya da "Git bununla kendine bir şey al!" Derdi başından aşkın biri olarak her çocuksu ufak tefek şey için senden heyecanlanman beklenemezdi elbette. Mesele de bu değildi zaten. Asıl mesele, tutarsız mizacın gereği çocuğuna sürekli ve ilkesel olarak düş kırıklıkları yaşatmak zorunda olmandı, dahası malzemenin birikmesiyle bu tutarsızlık durmaksızın güçlenip sonunda alışkanlığa dönüşürdü.”
·
16 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.