spoilersız alıntı
"İçeriye atılan ve çürümeye bırakılan meyvelerden rahatsız mı oldun?" Kaşlarını kaldırdı. "Çamurlu ayaklarla basılmasından hoşlanmadın mı?" diye sordu bana yanaşıp. "O halde diğerlerinin neden kafanın içine kirli düşünceleri ile girmesine izin veriyorsun?"
Kimseye kirli ayaklarıyla beynimde gezme fırsatı vermem. Bu deyişi anımsıyordum ama duymakla maruz kalmak farklı hissettirmişti. "Kimsenin izin aldığını sanmıyorum." Elimi burnumdan çekip başka bir farkındalıkla ağırlığımı tek bacağıma verdim. Gülümsedi. "O halde neden barakanı temizlediğin gibi onların kafanın içine bıraktıklarını da temizlemiyorsun?" Sessiz kaldım.
Kafamın için henüz gömülmemiş cesetlerle doluydu. "Kendini onarmadan başkasını kurtaramazsın. Kendi korkularını yönetemeyen biri krallıkları yönetemez."
Krallıkları mı? Başıyla yerdeki leş yığınını işaret etti. "Orada duruyor, onunla ne yapmayı düşünüyorsan, kafanın içini bu hale getiren her şeye karşı da ne yapman gerektiğini biliyorsun."
Dönüp gitti.
Bumumu tıkadığım gibi, kulaklarımı tıkayabilirdim. O şeye dokunmak yerine hemen ötede duran kürekle toprağı eşeler ve o iğrenç şeyi gömebilirdim. Üzerine başka bir şeyler atıp, görmezden gelebilirdim. Birisi gelip ondan kurtulana kadar bir kenarda bekleyebilirdim. Arkamı dönüp kaçabilirdim.
Ya da burayı temizlediğim gibi kafamın içini temizlerdim ve bir daha kimsenin kirletmediğine emin olurdum.
Sayfa 217 - Dex Erim-NovaKitabı okudu
·
95 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.