Çocuklar karşılıksız bir şekilde seviyor. Kolay affediyor, hemen gülüyor. Sevmek için bir ön şartları yok. Onların bu halleri doyasıya sevilmelerini sağlıyor.
Yetişkinler öyle mi? Sevmek için öne sürdükleri o kadar çok şart var ki? Standartları o kadar yüksek ki? Bu durum, onları sevgiden mahrum ediyor. Az sevince ve sevilince mutluluğun ibresi de otomatik olarak düşüyor. Bunun yerine belki koca Yunus'un "Yaratılanı severim Yaradandan ötürü sözünü rehber edinen bir anlayış getirmek gerekiyor. Sevmek için, muhatabımızın aynı milliyetten, aynı takımdan, aynı şehirden, aynı partiden, aynı inanıştan olmasına gerek yok. Bizi yaratan, ona da değer verip yarattıysa, onu besliyorsa ve o kişi ihanet ve art niyet içinde değilse, elbette o kişi sevilir.
Mevlana gibi demek gerekiyor belki de: "Ne olursan ol gel, emin ol sevileceksin..."
·
53 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.