O tatlı, kederli gülümsemesiyle, “Bıraktığımız yerden devam edeceğiz Esther,” demişti. “Bütün bu olanları kötü bir rüya gibi hatırlayacağız.”
Kötü bir rüya.
Sırça fanusun içinde ölü bir bebek gibi tıkılıp kalan insan için dünyanın kendisi kötü bir rüyadır.
Kötü bir rüya.
Her şeyi hatırlıyordum.
Kadavraları, Doreen’i, incir ağacının öyküsünü, Marco’nun elmasını, Common’daki denizciyi, Doktor Gordon’u şaşı hemşiresini, kırık termometreleri, iki çeşit fasulyesiyle o zenci görevliyi, insülin yüzünden aldığım on kiloyu ve gökle deniz arasında gri bir kafatası gibi kabaran kayayı anımsıyordum.
Belki de unutkanlık, kar gibi her şeyi örtüp susturmalıydı.
Ama onlar artık benim bir parçamdı. Benim manzaramdı.
Sayfa 247
·
74 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.