Ölüm bilinci bizi daha yoğun yaşamaya yöneltir.l Paulo Coelho gençken anne ve babası tarafından üç kez akıl hastanesine gönderildi ve aylarca hastanede kaldı. Sakinleştiriciler ve elektroşok verilerek tedavi uygulanmaya çalışıldı. Yazarımızın bu deneyimleri üzerine kurulu bir kitap.
l Bir insan neden ölmek ister? Sevgisizlikten mi? Parasızlıktan mı? Yoksa toplumun belirlemiş olduğu güzellik ölçütlerine kendini uygun bulamadığından mı? Peki tüm bunlara sahip bir insan yine de ölmek ister mi? Veronika'nın hikâyesini tam da burada başlatır Paulo Coelho. Kitap kendini bulamamışlığın, kendini gerçekleştirememişliğin verdiği o acı hissiyatla karşılıyor okuru. Daha en başta okurun kendisine dönüp bakmasını istercesine, kitabın bir arayış olduğunu sezdirircesine...
l Veronika, gençliğinin baharında her istediğine sahip görünse de hayatının anlamsızlığından şikayetçi ve mutsuz biri. Bu mutsuzlukla başarısız bir intihar girişiminde bulunup kendini akıl hastanesinde bulur. Yatırıldığı hastanede çok az ömrü kaldığını öğrenir. Oradaki insanlarla kurduğu ilişkiler kendini bulmasını, kimliğini keşfetmesini sağlar. Ancak çok az ömrü kaldığını öğrenen Veronika, ölüm karşısında korku ve acizlik duymaya başlar. Düşünsenize kişiliğinizi buldunuz ama ölüm kapınızda. Yarın öbür gün gidiyorsunuz. Ne düşünür nasıl hissedersiniz?
l Tam bu noktada işte Şükrü Erbaş'ın bu dizeleri döndü durdu zihnimde. Benliğini bulmuşken, kendini yaşatacak sebebi görmüşken geride dünyayı bırakarak nasıl ölür insan? Veronika'nın yaşadıkları bizlere uzak değil. Bir cesaretle verdiği intihar kararı, başarısız girişimi ve akıl hastanesinde yaşadıkları hepimiz için güzel bir ders niteliğinde.
l Ayrıca kitapta sadece Veronika’nın değil, deliler hastanesindeki diğerlerinin -şizofrenlerin, panik atak geçirenlerin- hayatlarına da değinilmesi hoşuma giden bir başka detay oldu. Bazılarının hastanede kalma sebeplerinin orada topluma göre değil de ‘kendileri’ gibi yaşayabilmeleri olması da yüzüme çarpan başka bir gerçekti. Maalesef ki yaşadığımız hayatta çoğu zaman toplumun doğrularına göre kararlar veriyoruz.
l Normalliğin asıl delilik olabileceğini gözümüzün önüne seriyor Coelho. Rutin hayatın insanı nasıl boğabileceği belki de mutluluk oranının çok yüksek göründüğü yerlerin aslında mutsuzluğun merkezi olduğunu görüyoruz
l Okuduktan sonra da kendinizi etkisi altından bir süre çıkartamayacağınız bir kitap. Gerçekten çoğumuz hayatımızın bir döneminde bu ruhsal bunalımı yaşıyor, anının tadını çıkarmak yerine sürekli şikayet edip duruyoruz. Oysa 1 haftalık ömrünüz kaldı deseler her şeye daha farklı yaklaşacağımızı düşünüyorum. Bu anın kıymetini bilmemiz için illaki geri sayım mı yapmamız gerekiyor? Kendinizle baş başa sizi bu durumları düşünmeye davet ediyorum.
Alıntılar:
- Bu dünyada hiçbir şey rastlantı sonucu meydana gelmez. (S.16)
- Kimsenin kimseyi yargılayacak durumu yok. Her insan kendi bilir çektiği acının boyutlarını ya da yaşamında anlamın hepten yok olduğunu. (S.28)
- Belki de onun dünyasında mevsim yazdı, bedeni onu bekleyen kişinin tutkusuyla ısınmıştı. (S.47)
- Veda etmek. Aslında işin en zor yanı buydu. (S.67)
- Her gün her gece binlerce ölüm yaşıyorum, birinizin bile şu kadarcık umurunda değilim. (S.95)
- İnsan hiçbir şeye alışmamalı. (S.106)
- Hayatta pek çok hata yapmaya izin vardır, hayatımızı mahvedecek hata hariç. (S.137)
- Ben bile kendimi tanımakta güçlük çekiyorum. (S.169)
- İlk aşklar belki hiç unutulmaz, ama mutlaka sona erer. (S.184)
