Birini sevmeye başlamak bir anda olan bir şeydi ama birini sevmek zaman alırdı. Bir evden çıkıp gitmek daha zordu; geçmişini, anılarını, yaşanmışlıklarını ama en önemlisi alışkın olduklarını geride bırakmak gerekir. Oysa yeni eve girmek daha kolaydır, yeni olan şeyler insanı her zaman heyecanlandırır. Artık giyilecek hali kalmamış, ipleri sökülmüş, sünmüş eski hırkaları üzerinden çıkarıp atmak daha zordur ama yeni kıyafetler insanı hep heyecanlandırır. İnsan vazgeçmekten, elinde olanı bırakmaktan rahatsızlık duyar ama yeniyi daima kollarını açarak karşılar.
Ama yaşadıkça ve yalnızlaştıkça sevmemek kolaylaşır, güvenmemek kolaylaşır; bırakıp gitmek, vazgeçmek kolaylaşır. Hâlâ kolayca sevebilen insanlar ya çok güçlüdür ya da tecrübesizdir. Hâlâ kolayca güvenebilenler ya hiç terk edilmemiştir ya da... Ya da çok incineceklerdir.
Hâlâ kalbiyle yaşayan pek az insan kalmıştı. Ve onlardan biri yanımda uzanmış benimle yıldızları seyrediyordu ama gökyüzünde hiç yıldız yoktu, kalbiyle bakamayanlar için.
·
51 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.