Osmanlı’da aşı yaygındı.
Aşçı kadınlar çiçek hastalarının yaralarında döküntüleri alır, bir ceviz kabuğunda biriktirir sonra deriyi çizerek döküntüleri oraya yerleştirip üstünü gül yapraklarıyla kapatırlardı. Avrupa, çiçek aşısını kendilerinden öğrenmişlerdi.