Bir kültürü okumak için bakılması gereken yerlerden birinin kamyon arkası yazıları olduğuna inanırım. Şoförlerin kamyon arkası yazıları öğrenilmiş çaresizlik anıtlarıdır. Aşağıda Türkiye'de yaygın olarak kullanılan bazı kamyon arkası yazıları ve onların öğrenilmiş çaresizlikle ilişkisini bulacaksınız.
• Öğrenilmiş çaresizlik genelleştirilmiş önyargılardır:
"Düşenin dostu olmaz!"
• Öğrenilmiş çaresizlik insanların yaşam enerjisini tüketir:
"Bu âlemin insanları bana müsaade!"
• Öğrenilmiş çaresizlik yaşayanların yarışma motivasyonu düşer:
"Sataşma baba yorgun!"
• Öğrenilmiş çaresizlik yaşayanlar başlarına gelene anlam vermekte zorlanır, yaşam şaşkınıdır:
"Hayat sen ne çabuk harcadın beni!"
• Öğrenilmiş çaresizler, sık sık hak etmedikleri bir hayat yaşamaktan söylenirler: "Zalim dünya aslanı kediye boğdurdun!"
• Öğrenilmiş çaresizlik yaşayanlar kısa vadede çözüm beklentisinde değillerdir: "Garibin çilesi ölünce biter!"
• Öğrenilmiş çaresizlik yaşayanlar hayatları üzerinde denetimleri olmadığına inandıklarından, kendilerini, 'havada savrulan yaprak' gibi metaforlarla ifade ederler:
"Yaprak dalından kopmuş bir kere, rüzgâra gerek yok!"
• Öğrenilmiş çaresizlik yaşayanlarda kolay vazgeçme eğilimi yüksektir: "Yaşamak buysa eğer, bırak üstü kalsın!"
• Öğrenilmiş çaresizlik yaşayanların zihin iklimine egemen olan duygu 'hüzünlü bir veda' halidir:
"İşte geldik gidiyoruz, şen olasın Halep şehri!"
• Öğrenilmiş çaresizlik yaşayanlar hayatı arabesk yorumla algıladıkları için, 'sevdi mi tam seven, sildi mi bir kalemde silen', sevgileri de nefretleri de oldukça yoğun insanlardır:
"Vur hançeri sineme, bırak yaram kanasın, fazla inme derine, çünkü orada sen varsın!"
Kamyon arkası yazılarında reddedilmelere ve acılara rağmen, yaşama sevincini kaybetmeyenler de yok değildir:
"Gönlünde yer yoksa fark etmez güzelim, ben ayakta da giderim",
"Hasretinden ne lastikler eskittim!
·
59 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.