Yumuşak ve hafif bir nefret. Sanırım kendime duyduğum his bu. Burada düşünüyorum. Merhaba demenin zorluğunu falan anlatmaya çalışmayacağım. Çocukken çektiğim zırvaların da bir anlamı yok. Yani normal bir çocukluk geçiren yoktur ki. Evet, benimde salakça orada oturup gizlendiğim bir çocukluğum oldu. Sakince bekleyen çocuklar da vardır pekâlâ veya kapıyı vurup giden çocuklar, zengin çocuklar, yalnız çocuklar. Hepsi bok gibi, bunu saklamaya gerek yok. Bir öfke duyuyorsam kendime karşı bunun için birini suçlamama gerek yok. Gün geçtikçe hınçla kendimden uzaklaşmak canımı sıkıyor, fakat anlaşılamayacak bir çelişki değil bu. Sakince küçük bir taburede oturarak hayatımı devam ettiremez miyim? Hayır. Çünkü bunu hak etmiyorum.
Sayfa 61Kitabı okudu
·
25 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.