Hepimizin başından geçmiş insanî bir deneydir; bir şeyi, bir dönemi, olayı, insanı, ilişkiyi ya da güzelliği ölçüsüz hisseder, duyar ve yaşarız. Ancak zamanla, kimi kez farkında da olmadan, egemen olamadığımız, kontrol edemediğimiz nedenlerle, o doyasıya vaşadıklarımızdan uzaklaşır ve onları yitiririz. Ve zamanla, yitirdiklerimize ilişkin, şu duygu egemen hale gelir; kendileri artık yitip gitmiştir, bir tek, yüreğimiz ve ruhumuzda onların kıpırdayan gölgeleri, silikleşen sesleri ve belirsiz renkleri kalmıştır. Yani, ye- niden, zamanı geldiğinde "yitik bir zamanın peşine" düşebilmek için zorunlu olan şeyler yürek ve ruhumuzun gizli köşelerinde kalmıştır artık... Migo, Apê Vardo ve Meta Meyrê ile ilişkim de, sözcüklerin anlattığı kadar böyle düz olmasa da, aynı insanî de- neyin bir parçası oldu. Onları yitirdim, ya da şöyle söyleyeyim, ben yittim. Çocukluğumdan, çocukluğumun çevrelerinden uzaklaştım. Başka şeyler yoluma çıktı, yaşamın önceden tasarlanması olanaksız yeni kapıları önüme açıldı. Bilinmezliğiyle bana heye- can veren her yeni kapı, bildiğim ve nasıl davranacağıma ilişkin emin olduğum eski bir kapıyı kapattı.
·
22 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.