Dünyaya doğru kendimden çıkmak istiyorum arada bir; çıkmak, çıkmak... Buna can atıyorum bazı anlarda; temas arzusu depreşiyor derunumda; ne mümkün ama, kendim dediğim içine yuvarlandığım, içinde yuvalandığım dipsiz bir kuyu -başaramıyorum. Biri gelse kuyunun başına, bakracı sarkıtıp da beni görüp “hâzâ gulâm!” dese diye nefesimi tutmuş bekliyorum Yusuf gibi. Ve hâlâ hâlâ hâlâ kendi içime, içimin kuyusuna düşmeye devam ediyorum ağır ağır; çekilmekteyim içe, dibe, kendime; özvarlığıma doğru emilmekteyim mütemadiyen. Sise gark olmuş bir hâlde kendi boşluğuma yuvarlanmaya devam ediyorum habire; bir yere tutunmak nafile!
Sayfa 21Kitabı okudu
·
150 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.