Hayattan çok az şey istedim – ama o, o kadarını bile esirgedi benden. Azıcık güneş,
kırlar, bir lokma ekmek bir lokma huzur, canımı fazla yakmayacak bir yaşama bilincim olsun
ve bir de ne kimseye muhtaç olayım ne el âlem bana muhtaç olsun. Bu kadarı bile esirgendi
benden, hani yüreğimizin katılığından değil de, paltomuzun düğmelerini açmaya
üşendiğimiz için dilenciyi başımızdan savarız ya, işte o şekilde.