Senin arkadaşının büyük bir iş becerebileceğine, inanmıyorsun. Aslında ve işte asıl onurunu gösterişle taşıdığın zaman, gizliden gizliye kendi kendini aşağılıyorsun; kendini aşaladığın için de, arkadaşın olan kişiye saygı duymazsın. Aynı masada oturduğun ya da aynı evde yaşadığın herhangi bir kişinin, büyük bir işi başarabileceğine, inanmazsın. Bu yüzden, bütün büyük insanlar yalnızdılar. Senin yakınında iyi düşünmenin olanağı yok, küçük adam. Yalnızca senin hakkında ve senin etrafında düşünmek mümkün. Senin ile değil. Çünkü sen, her büyük, geniş düşünceyi boğarsın. Anne olarak, düşünen çocuğuna şöyle dersin: ''Bu akıllı uslu öğrencilere göre bir şey değil! Kuşku mu duyuyorsun? Havadaki mikroplardan? Öğretmen olarak, şöyle dersin: ''Çocuklar uslu ve sessiz olmalı, şımarık değil.'' Kadın eş olarak, şöyle dersin: ''Buluş! Bir buluş mu yaptın? Neden doğru dürüst işine gidip, ailenin geçimini kazanmıyorsun!'' Ama gazate bir şey yazınca, onu anlasan da anlamasan da, inanıyorsun.
Sana şunu derim, küçük adam: İçindeki en iyi şey için duyuyu yitirdin. Boğdun onu, ve onu kimde görsen, katlediyorsun, çocuklarında, karında, kocanda, ananda ve babanda. Sen küçüksün ve de küçük kalmak istiyorsuni küçük adam.
Sayfa 33 - Cem YayıneviKitabı okuyor
·
72 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.