«Bu anda bile biliyordu ki yalnızdı, adam uzakta uyanacaktı. Tökezleyerek ilk adımlarını attığı ışıltılı, dar yolda -dalgın ve sıcak bir sözcükle- yolunu kesebileceğini de biliyordu. Yine de Otávio'nun içinde olan şeyin farkında olmadığını düşünmek şefkatini azaltmadı. Artırdı, bedeninden ve ruhundan daha büyük yaptı onu, adamın mesafesini telafi eder gibi.»
Sayfa 115
·
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.