30'larımın en başındayım. Herkes, "30'a geldiğinde hayat acayip değişiyor," dedi bana. 30 oldum ve 40'ına gelen arkadaşlarım bu defa da "Of, 30'larda insan çok düşünüyor, 40'ta bir rahatlıyorsun," demeye başladı. Bi' rahatlama yaşına bir türlü gelemeyecek olmaktan endişe duyuyorum. Ama 20'lerimdeki kolektif depresyonu geride bıraktığım için mutluyum. 20'lerindeyken acıyı tek başına çekmenin, kaygıyı yalnız başına duymanın, bir başına stres olmanın, hatta birine gıcık olmanın, birinden intikam almanın mümkünatı yok. Eminim tüm örgütler yirmili yaşlarındaki insanlar tarafından kurulmuştur. Ayrıldın mı? Hemen toplanılır, o acı birlikte çekilir. Ayrıldığın kişi yeni biriyle mi birlikte oldu? Toplu halde o kişi stalklanır ve en feminist arkadaşların bile hareketi bir kenara bırakıp başka türlü bir kız kardeşlik duygusuyla kadından nefret eder. Otuzlarındaysan, "Tamam Ayşe Pürencim, en fazla bir yıl daha uyku hapını ikiye kırıp uyuyacaksın," diyorsun.
Sayfa 72 - Karakarga Yayınevi
·
49 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.