İnsanın kendi cehennemi bazen kendi yarattığı dünyası ve kendi yarattığı gerçekleri olabiliyordu. Ama aynı şekilde, insanın kendi cenneti de yanındaki insanların varlığı ve nefes alışlarıydı. Bütün duyguları sonuna kadar yaşayıp bütün hislerimle ayakta durabilmek büyük bir meziyetti ve ben artık bunu başarabiliyordum...
Hayat bu kadar garipti. Sokak Nöbetçileri'nin arasına onları parçalamak için gönderilmişken, Şimdi onları daha sıkı bağlarla birbirlerine düğümlemek ve birisi parçalanacaksa o ben olmak istiyordum.
Sayfa 309
·
1 artı 1'leme
·63 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.