Yapraklar düşüyor, sanki çok yükseklerden inercesine,
sanki göklerdeki uzak bahçeler sararıp soluyor;
düşüyorlar “hayır” dercesine.
Ve o ağır dünya düşüyor geceleri
yıldızlardan, yalnızlığa.
Hepimiz düşüyoruz. Şu el, düşüyor.
Bak başkalarına: Herkesinki öyle.
Ama biri var, bu düşüşü
ebedî bir şefkatle tutuyor ellerinde.
11 Eylül 1902
Paris
Sayfa 33 - AyrıntıKitabı okuyor
·
89 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.