Ağlıyordum. Çaresizliğime en çok. Sonra. Belirsizliğe. Eve gidememe ihtimalime. Ama iyi gelmişti ağlamak. Tüm kötülüğüm gözlerimden yanaklarıma inmiş, ellerimle yüzümden zoraki ayrılmıştı. Zihnimin berraklaştığını hissettim. Bir çeşit kabullenme anı yaşadım da denebilir.
Sayfa 40 - İz Y.Kitabı okudu
·
115 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.