Bazen de çevrendeki insanları ümit ışığı olarak görüyorsun, bağlanıyorsun
onlara. Onlar için var olmaya başlıyorsun, onlarla beraber mutlu, onlarla beraber
mutsuz oluyorsun. Sanki çevrendeki bu insanlar senin canına can katıyor, hayat ışığın oluyor, onlar olmayınca ruhun bedeninden çalınmış gibi hissediyorsun.
Ama sonuçta herkesin kendi hayatı ve seninle aynı yönde olmayan öncelikleri
olabiliyor. Senin onları önemsediğin kadar onlar seni önemsemiyor da olabilirler.
Ve bu durumu fark ettiğinde canın yanıyor, hayal kırıklığına uğruyorsun.
·
39 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.