Bir el uzansa belki de beni karanlığım dan, derinlerden alıkoyabilirdi. Lakin ne bir el ne de bir yüz çevrildi bana, öylece duruyorum kendime yetemiyorum. Ağır yüklerin, derin düşüncelerin enkazında yer edinmişim. İstemez miydim kurumuş papatyaları yeşertmeyi, istemez miyim gökyüzünü maviye boyamak. Dalıyorum, batıyorum, çöküyorum en dibe, ne bir sandal uğrar, ne de bir olta vurur sahilime. Şimdi tüm ışıklar sönük, koşuyorum beyaza varmak uğruna. Varamıyorum, yetişemiyorum, yollar uzun, ve tükeniyorum. Kurudu dallar, kurudu tüm çiçekler bir umut uğruna bir yaşam belirtisi adına. Hiç var olmak adına yanımda olmadınız, çünkü siz hep ve hiç yoktunuz, olamıyacaksınız da..
Gidince gelir insanlar..
Uçmak isterdim, maviler de süzülmeyi, heves eder insan, yenik düşer kırıktır kanadı..
Tuh ki tuh bundan sonra olsunlar inşallah 🤲🏻🤲🏻🤲🏻
Bir kuşkum olmadı çünkü ben hep yokuşum
Zaman, bazen beklemek, bazen unutmak, ama her zaman affetmektir.
- Bryant McGill
Beklemek gerekmez, irerlemek lazım)
Yoktular aslında hiç olmadılar...
Bekleyerek olmaz çünkü. Bazen neredelerse oraya gitmek gerek.
Kimileri vardır çoktandır birilerinin gelmelerini beklemeyi bırakmışlardır ki kendileri dahi bu gibi bir duygudan habersizce yaşarlar.Sonra birileri gelir ve onların o ıssız belki tuzsuz ama yine de hayatları boyunca korunmak için inşa ettikleri o huzurlu,ufak kulübeye girerler, hiç ihtiyaç olmadıkları zamanda karşılarına çıkar kendilerine alıştırırlar. Ve sonra bir an gelir en çok ihtiyaç duyulduğuna inanılan o an bir bakar etrafına kimse yokmuş, işte o zaman derinden yaralanır, belki önceden onlardan önce karşılaşsaydı bu durumlar bu denli üzülmez ve zayıflamazdı, aslında onu bu hale sokan o beklentiydi.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.