Bir el uzansa belki de beni karanlığım dan, derinlerden alıkoyabilirdi. Lakin ne bir el ne de bir yüz çevrildi bana, öylece duruyorum kendime yetemiyorum. Ağır yüklerin, derin düşüncelerin enkazında yer edinmişim. İstemez miydim kurumuş papatyaları yeşertmeyi, istemez miyim gökyüzünü maviye boyamak. Dalıyorum, batıyorum, çöküyorum en dibe, ne bir sandal uğrar, ne de bir olta vurur sahilime. Şimdi tüm ışıklar sönük, koşuyorum beyaza varmak uğruna. Varamıyorum, yetişemiyorum, yollar uzun, ve tükeniyorum. Kurudu dallar, kurudu tüm çiçekler bir umut uğruna bir yaşam belirtisi adına. Hiç var olmak adına yanımda olmadınız, çünkü siz hep ve hiç yoktunuz, olamıyacaksınız da..
Bu sözleri beğenmek iyi mi yoksa kötü bir şey mi, bilmiyorum ama şunu unutmayın lütfen;
Yüreğin kırılmış olabilir, ama unutma ki kırık camlarla yapılan mozaikler en güzel resimleri oluşturur. İçindeki parçaları birleştirecek ve yeniden parlayacaksın.
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.