Çağımızda hemen hemen her kişide bir işkenceci tohumu vardır. Ama bu hayvanca duyguların her insandaki gelişimi bir değildir. Bu duyguları, diğer tüm duygularını örtmüş olanlar, korkunç, iğrenç insanlardır. İşkencecilerin iki çeşidi vardır: İlki bu işi gönüllü yapan, öteki zorunluluktan yapan. Gönüllü işkenceci, şüphesiz her bakımdan öbüründen daha aşağılıktır. Oysa halk en çok ötekinden çekinir; hem de tiksinerek, dehşetle, hatta farkına varmadan mistik bir korku duyarak çekinir. Şu halde işkencecilerden birine karşı böyle, adeta esrarlı bir korku duyulurken, ötekine karşı hareketine hak verecek kadar kayıtsızlık gösterilmesi nedendir acaba?
Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları
·
28 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.