İki gönlün derûnî muhabbetinden baharlar doğuyor. Hayatın rengi ve ahengi sevgi üzerinden devşiriyor. Zaman akıyor, çağlar geçiyor. İnsan denen misafir dünya yüzüne inip çekiliyor. Her şey değişiyor, taş ihtiyarlıyor, selvi yıpranıyor, su yıllanıyor ama sevginin insan ruhu üzerindeki etkisi hiç azalmıyor. Aç birinin ekmek, susuz bir yolcunun su, nefessiz bir canın hava aradığı gibi her can, her insan ve her çağ muhabbeti arıyor.
Sayfa 191 - HayatKitabı okudu
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.