Sonra aklı yıllar öncesine, ona aynaya baktığı her an gözlerinde gördüğü hüznü hatırlatan günlerden birine gitti.
Gün batımına doğru parkta bir salıncakta tek başına sallanıyordu Kumru. Diğer çocukların "Anne bak!" , "Baba sen de gel!" seslerinin eşliğinde bir başınaydı. Annesi onu buraya bırakıp işlerini halletmeye gitmişti ve ne zaman döneceğini bile söylememişti. Ona ne zaman dönüleceğini bilmeye bile hakkı yoktu sanki. Kumru'nun elleri demir zincirlere sımsıkı sarılmış, gözleri uzaktaki aile sahnelerine hüzünle kilitlenmişti. Saatler geçmiş, güneş batmış, hava soğumaya başlamıştı. Parktaki çocuklar ve aileler çoktan gitmiş, yerlerine yenileri gelmiş, sonra onlar da gitmişti...
Akşamın karanlığı parkın sessizliğinin üzerine çöktüğünde kendisini almaya koşarak gelen teyzesini gördüğünde farkına varmıştı bir şeylerin Kumru. Annesi tarafından bu parka bırakılmış ve burada unutulmuştu Kumru.
·
25 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.