"Hayatım ölüm kadar sürekliydi. Hayat o kadar sürekliydi ki onu evrelere böler, birine de ölüm derdik. Her zaman yaşamda oldum, aslında ben olmaması, alışılmış bir şekilde ben dediğim şey olmaması çok da fark etmedi. Her zaman hayattaydım.
Ben, yüksüz bir hamam böceği bedeni, ben, nihayet onu dışımda gördüğüm için en azından benden kurtulmayacak bir hayatla -hamam böceğiyim ben, bacağımım, saçımım, duvar alçısının üzerindeki en parlak ışığın dalıyım, kendimin her cehennemî parçasıyım- hayat içimde her yere öyle nüfuz etmiş ki, beni bir kertenkele gibi parçalasalar, parçalar titremeye ve kıvranmaya devam edecek. Bir duvara kazınmış sessizliğim ben ve en kadim kelebek kanat çırparak içeri girip bana bakıyor: her zaman olduğu gibi. Doğumdan ölüme, insani dediğim şey bu ve hiçbir zaman gerçekten ölmeyeceğim.
Ama bu sonsuzluk değil, mahkûmiyet."
Sayfa 64Kitabı okudu
··
188 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.