Hande daha yeni uyanmisti herzaman olduğu gibi yine aynasına baktı ve ne kadar güzel olduğunu kendince söylendi. Kahvaltısından sonra babasının ilcedeki manav dükkanına gidecekti. Elini yüzünü yıkamak için lavaboya gitmişti ve yine aynada kendine baktı gülümsedi. Kahvaltısını yaptıktan sonra küçük bir bakım ve makyaj yaptı aynasını cantasina almayı unutmadi. Dışarı çıkmadan önce küçük el aynasına bakıp saçlarını havalandirdi yine çok güzelim dedi. Fakat Hande’nin icinde sürekli bir arayış vardı ne oldugunu bilemiyordu. Agustos ayiydi ve hava çok sicakti. Çok kısa olmayan en sevdiği elbiselerini giydi ve dışarı çıktı. Dışarda serçeler şarkı söylüyordu. Ama unuttuğu bir şey vardı onu kimse sevmiyordu hatta hiç arkadaşı yoktu. Cünkü bunun varkinda degildi; o kendini begenmis ben merkezci kendinden baskasini sevmeyen bi kizdi. Bunuda aynalara bakarak telafi etmek istiyordu ama yinede icini dolduramadı. Derken mahalle arasında uçurtma yapan cocuklari gördü hepsine günaydin dedi. Ucurtmaya gözü takıldı kuyrugu aslan kuyrugu gibi, kafasi aslan kükrer gibiydi.
- Ne kadar güzel bi uçurtma yapiyorsun.
- Evet abla bitince çok güzel olacak.
-hadi bakalim dedi Hande
Cocuk güldü. Ama bu gülüs çok manaliydi. Cocuk daha 9 yasinda ancaydi.
-Neden öyle güldün cocuk dedi Hande.
-Rüzgar olmasa ne güzelliği var ucurtmanin Hande abla dedi.
Hande buz kesilmisti. Kocaman gözleri daha da büyümüstü. Rahmetli babannesinin sözü aklına geldi. Kizim guzelligine guvenme. Allah iç guzelligi versin. Huyun güzel olmasa neye yarar yüz güzelligin dedi.
Hande hemen ordan utanç icinde evine doğru gitti. Aradigini bulmuştu onun aradigi buydu. Guzelligiyle övünmekten kendini yetistirememisti. Nefsi üstün gelip kibre yöneltmisti. Artık anladi ki içi güzel olmaliydi. Eve gidince ilk isi bütün aynalari atmak oldu. Artik aynasiz daha iyiydi ve insanlara yaklasimi daha iyi olmustu. İçini guzellestirmisti.
Aylar sonra babannesinin mezarına gidip ona tesekkür etti. Ve bi rüzgar hissetti gözleri birden yukari kalkti. Ve o ucurtma çok guzeldi…