Yan yana duran iki ayrı dünya var. Birinde, iktidar savaşı hemen hemen hiç değişmeden sürüp gidiyor. Diğerinde ise önemli olan ikdidar değil, saygı. İktidar artık saygıyı garanti etmiyor. Dünya üzerindeki en güçlü insan, Amerika Birleşik Devletleri Başkanı bile herkesin saygısını kazanacak kadar güçlü değil; kimsenin itaat etmek zorunda olmadığı Rahibe Teresa muhtemelen ondan çok saygı görüyor.
Saygı geleneksel olarak iktidara tahvil edilen bir şeyken bu gün sırf kendi hatırına rağbet görür oldu, insanlar saygıyı pişirilmiş değil çiğ olarak tercih ediyor artık. İnsanlığın büyük bölümü hak ettiği saygıyı görmediği duygusuyla yaşıyor, saygı kazanma isteği pek çok insan için iktidar kazanma isteğinin önüne geçmiş durumda. Eskiden -zengin olmanın yolu bundan geçtiği için- ortaya mümkün olduğunca çok çocuk çıkarmaya hizmet eden, bugün ise seçilmiş bir arkadaş çevresini de içine alarak karşılıklı saygı ve sevgi bağları geliştirmeyi amaçlayan aile hayatı, ilgi merkezi konumuna yerleşiyor. Kimden nefret edip kimden hoşlanacağınızı arlık klan ya da devlet belirlemiyor.
İktidar sahipleriyle, bir yandan hâlâ korku uyandırsalar bile, tarihle hiç olmadığı kadar dalga geçiliyor. Hayalın, hiçbir kralın kalkışmadığı ka dar çok cephesini kontrol etmeye çalışan modern hükümetler, ken dilerini durmadan küçük düşürüyorlar, çünkü koydukları kanunlar na diren işlevini yerine getiriyor, çarpıtılıp deliniyorlar, gidişatın esas sorumlusu olan zihniyetleri değiştirmekte, spekülasyona ya da global okonomik eğilimlere göğüs germekle genellikle başarısız oluyorlar.
Sayfa 139 - AyrıntıYayınları, Dördüncü Basım 2010Kitabı okudu
·
143 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.