"Nebiyy-i zî-şân Efendimiz, sürekli hüzünlü ve dâimâ düşünceli idi. O'nun için rahatlık söz konusu değildi. Lüzumsuz yere hiç konuşmazdı. Sükûtu, konuşmasından daha uzun sürerdi. Söze başlarken de, sözü bitirirken de hep Allâh'ın ismini zikrederdi..." (Ibn-i Sa'd, 1, 422-423)
Sayfa 128
·
73 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.