Ayşe Kulin’in okuduğum ilk romanı. “Uzun süre okusam mı okusam mı, acaba nasıl bir şey, popüler kitap olmasından dolayı kesinlikle sıkıcı ve içeriği boş bir kitaptır” (popüler kitaplar hakkındaki genel görüşüm) şeklinde kafamda dolaşan düşüncelerden sonra birkaç saatimi ayırdım. Maalesef düşüncelerimde haklı çıktım. Kitapları karalamayı, onlar hakkında olumsuz yorum yapmayı hiç sevmiyorum ve hatta bu incelemeyi bile yazmak istememe rağmen içimdeki hayal kırıklığı daha baskın çıktı ve yazma ihtiyacı hissettim. Kitabın olumsuz yönleri olumlu yönlerinden fazla benim için.
Popüler kitaplarda gördüğüm ortak özellikler bu kitapta da kendini göstermiş: Hikâyeyle okuyucuyu şaşırtmaya çalışmak, ilgiyi roman sonuna kadar tutmaya çalışmak, “Acaba sonunda ne olacak?” sorusunu akıllardan çıkartmamaya çalışmak. Sürekli bir olay durumu oluşturmak. Olayların rastlantılara dayandırılması, karakterlerin ruhsal durumlarının üstünkörü anlatılması, gereksiz, konuyla ilgisi olmayan bazı anlatılara yer verilmesi, olayların baştan savma açıklanması, sürekli bir hareketlilik havası (sanki bir film izliyormuş gibi) kitabın eksileri olmuş. En çok kızın ve babanın yüzleşme anını merak ettim kitapta. Babanın mantıksal ya da duygusal bir açıklama yapmasını bekliyordum. Ancak beni en çok hayal kırıklığına uğratan bu kısım oldu. Baba yine aynı kelimeyi kullanacağım “baştan savma”, sanki mahalle çocuğuna açıklama yapar gibi kızına iki üç cümleyle yaşanan her şeyi, her şeyin sorumlusu olan olayları ustalıkla ve kurnazca geçiştiriyor. Cinsel tercihinin neden o şekilde olduğunu kızına daha duyarlı bir şekilde açıklamasını isterdim. Kitapta eşcinsellik gibi temalara yer vermesi bir bakıma hoşuma gitti, toplumda genelde hasıraltı edilen konulara el atılması güzel. Başkasında olunca saygı gösterdiğimiz bu gibi hassas konular nedense bizim ya da yakınımızın başına gelince genelde ahlak bekçisi kesiliyoruz.
Ayşe Kulin okuyucuları bu üçleme kitabını çok sevmiş olabilir ama şunu gördüm ki bana şimdilik hitap etmeyen bir yazar. Sanki yazılmak için yazılmış bir kitap ya da ortada ticari bir kaygı var. Yine de yazara bir başka kitabıyla tekrar şans vermek istiyorum. Herkes ikinci bir şansı hak eder neticede.
