Bir zamanlar kalbim, adını andığında hızla çarpan bir enstrüman gibiydi. Onun gülüşü, her defasında içimi ısıtan bir güneş gibi parlıyordu. Hayatımın her anında, onun varlığıyla bütünleşmiştim. Onu sevmek, benim için bir tutkuydu. Ama hayat, bazen en derin hislerimizi bile sorgulatacak kadar acımasız olabilir.
O kızı sevmek, benim için bir ayrıcalıktı. Onunla geçirdiğim her an, bir hazine gibi değerliydi benim için. Ama ne yazık ki, aynı hissiyatı ondan alamamak, yüreğimi paramparça ediyordu. İçimdeki fırtına, her gün biraz daha şiddetleniyor ve ruhumu darmadağın ediyordu.
Belki de en acı olanı, onun bana olan sevgisinin eskisi gibi olmamasıydı. O bana dokunduğunda, artık eskisi gibi bir titreme hissetmiyordum. Onun gülüşü, eskisi gibi içimi ısıtmıyordu. Her "seni seviyorum" sözü, sanki bir yalan gibi kulaklarımda çınlıyordu. Ne kadar çok çabalasam da, ne kadar çok sevgi göstersem de, bir türlü onun kalbini kazanamıyordum.
İçimdeki bu çıkmazda, kendimi kaybolmuş bir gemi gibi hissediyordum. Denizin ortasında, yıldızları izleyerek kaybolmuş bir gemi gibi. Ne yaparsam yapayım, limana ulaşamıyordum. Her geçen gün, umutlarım biraz daha soluyordu. Ve artık kabullenmek zorunda kaldım: Belki de bu yolculukta limanı hiç bulamayacaktım.
Ama yine de, kalbimdeki sevgi hiç solmadı. Onu hala seviyorum, belki de sonsuza dek seveceğim. Ama artık onun sevgisini kazanmak için çırpınmayacağım. Çünkü her çırpındıkça, daha da derinlere batıyordum. Artık kendimi yormaktan vazgeçtim. Belki de bir gün, yüreğimdeki bu ağırlıktan kurtulurum. Belki de bir gün, gerçek aşkı bulurum.
Belki de bu itiraf, benim için bir katharsis olur. Belki de bu satırları yazarak, içimdeki bu fırtınayı biraz olsun hafifletirim. Belki de bir gün, bu yazıları okuyan biri çıkar karşıma ve benim yalnız olmadığımı hissettirir. Ama şu an için, sadece bu satırları yazmakla yetiniyorum. Ve belki de bu yazı bana biraz olsun huzur getirir.
O kız, hayatımın en büyük derslerinden birini bana öğretti. Sevgi, bazen sadece tek taraflı olarak var olabilir. Ve belki de bu, kabul etmek zorunda olduğum bir gerçekti. Belki de aşk, sadece bir tarafın gayretiyle değil, iki tarafın da katkısıyla filizlenebilirdi. Ama şu an için, benim için önemli olan şey, onun mutluluğuydu. Eğer benim sevgim, onu mutlu etmeyecekse, o zaman onu özgür bırakmalıydım.
Bu itirafı yazmak, bir çeşit vedalaşma gibiydi benim için. Belki de bu satırları yazarak, içimdeki bu fırtınayı biraz olsun sakinleştirebilirim. Belki de bir gün, bu yazıları okuyan biri çıkar karşıma ve benim acılarımı anlar. Belki de hiçbir şey değişmez. Ama en azından şu an için, bu yazıyı yazmakla kendime bir söz verdim: Artık yoluma devam edeceğim.
Belki de bu itiraf, benim için bir dönüm noktası olur. Belki de bir gün, gerçek aşkı bulurum ve bu geçmişin izlerini silerim. Belki de bir gün, bu kızla ilgili hatıralarımı unuturum. Ama şu an için, sadece bu satırları yazmakla yetiniyorum. Ve belki de, bu yazı benim için bir başlangıç olur.