İnsan acı bir olayı yaşarken değil de sonrasında o olayı nasıl ve niye yaşadığını düşünürken üzülüyor daha çok. Acının kendisine değil, o acının her seferinde eliyle koymuş gibi gelip kendini, kalbini bulmasına üzülüyor. Çalacağı o kadar kapı varken, acı bir kez daha gelip o ışıksız odamızı buluyor.
(Yanlış anlaşılmasın, acı çekmekle, huzunlenmekle, parcalanip dagilmakla ilgili hiçbir sıkıntımız yok. Erken yaşlarda bu dünyanın çok matah bir yer olmadığını, bize umduklarimizi vermeyeceğini, şapkadan sihirle çıkan tavşanın hep şapkanın içinde olduğunu, kalbimizin üzüntü dediğimiz duygudan yapılmış olduğunu öğrenmiş ve kabul etmiştik. :(
·
102 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.