Bitti! Ve ben çok üzgünüm :(
Bir kitap bu kadar gerçeği anlatabilir. Bu kadar kendi içine hapsedebilir. Gerçek dünyadan koptuğum bu kitapla, gerçek dünyanın ikizinde buldum kendimi. Tam bir paradoks yaşadım. Kitabı okumam süresince " Bütün bunlar gerçek! " hissine kapıldım. Ve bana kalan şey yine aynı his. Kitap bitti ve ben hala " Bütün bunlar gerçek!" diyorum. Notlar kısmını okuyana kadar bunu dedim. Yine de diyorum.
Affınıza sığınarak Notlar kısmını alıntılayacağım.
"Günümüzde Jack London, daha çok Vahşetin Çağrısı, Beyaz Diş, Deniz Kurdu romanları ve macera öyküleriyle hatırlanır. Ancak London'ın, bir maceracı olmanın yanı sıra, sosyal ve politik olaylarla da yakından ilgilendiği bilinmektedir. Demir Ökçe, didaktik bir roman. 20. yüzyılın başında, sosyalizmin kavram ve görüşlerini Platon diyalogları tekniğini hatırlatan bir yoldan "öğretiyor". Öte yandan metin, yazılışından yaklaşık 20-30 yıl sonra Avrupa'da ete kemiğe bürünen faşizmin de "ayak seslerini" duyuruyor okura. Sosyalist Ernest Everhard'ın eşi Avis, olayları, geçmişe bakan bir tanık gözüyle anlatıyor, onun varlığı, ayrıca romanın duygusal boyutunu da tamamlıyor. Metne 'sözde' 2700'lü yıllarda "eklenmiş" dipnotlar, romanı bilimkurgu türüne de yaklaştırıyor.
Demir Ökçe: Bir dönemin tanıklığı."
Son cümlede geçtiği gibi " Bir devrin tanıklığı" oldu benim icin bu kitap. Yalnız beni dünyadan nefret ettirmeye yetti. Zaten dünyayı sevdirebilmiş bir kitap halen mevcut değil ya da ben raslamadım. Varsa öyle bir kitap önerilere açığım. Ama bildiklerimle ne kadar mutlu olunabilir sorgulanır. Herhalde keyif aldığım tek sey kitapların cesurca söyledikleri.
Teşekkür ederim Jack London. Benim yerime haykırdığın için.
