Umut, beklemek, sabırla beklemek. Amaçsızlığımız ve pasifliğimiz için en sağlam bahanelerimizden birisi: Kader. Doğru kaderden kaçamazyız, alnımızın yazısını yaşayacağız. Peki ya irade ne olacak? Hani o yere göğe sığdıramadığımız aklımız, mantığımız, doğruyu yanlışı ayırt etme ve karar verme yetimiz? Herkes kendi seçimlerinden sorumlu değil midir? Kader deyip işin içinden çıkma hakkımız var mı? Ya kader zannettiğimiz şey aslında pasifliğimizden ibaretse? Bütün hayatını bir gün mutlaka çıkacağını umduğu bir savaşı beklemek adına heba eden bir asker. Görev yeri çöl sınırında bir uç kale. belki de düşman! o kalenin varlığından bile habersar değil. ilk tayin olduğunda geçici bir görev, daha parlak bir kariyer sahibi olmak için bir süre beklenmesi gereken bir durak gibi geliyor kahramanımıza. Ancak gerçek hayattan (Dünya'daki varlığın gerçek amacından) soyutlanıp kaledeki görevinin! çok önemli olduğu düşüncesiyle büyük bir fedakarlık! göstererek kalede kalmaya karar veriyor. verdiği kararın doğruluğundan kendisi bile kuşkulu. aslında hep bir gitme isteği var içinde, tıpkı diğerleri gibi. Ama onları neyin dururduğunu kendileri bile tam olarak bilmiyorlar. Peki bu bekleyiş bir kahramanlık mı yoksa bir korkaklık mı? Gerçek hayattan o kadar uazaklaşmş ki artık evine dönecek cesareti bulamıyor kendinde. Celladına aşık olmak bir nevi.

Tatar ÇölüDino Buzzati · İletişim Yayınevi · 201813,3bin okunma

··

2 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

TUĞBA ÖZTÜRK