İnsanı mutlu eden şeyler aynı zamanda onun felaketinin kaynağı da olabiliyor.
Sayfa 20
·
25 görüntüleme
En net örneği kutladığımız doğum günleri değil mi? Bu tımarhaneye gelişleri kutluyoruz. Tüm felaketlere sebeb olan insan oğlunun var oluşunu kutluyoruz.
Bence öyle değil.Biz yeterince yetiştirilemedik ve bazı kritik dönemler ilerde telafi edilmez.Küçücük bir çocukken karakterimiz şekillenir ve biz bunu değiştiremeyiz.Sonradan yaptıklarımız tamamen bu eksik kalmişliğin ödünlemesi.Bunu da ancak inanarak ve sonsuz teslimiyetle yapabiliriz.Yıldızlara baktığımızda eğer göremiyorsak ileriyi bir umudumuz yoksa zaten o zaman ölmüşüzdür biz.Tımarhane denilen zaten kabul edilmiştir.Adı tımarhanedir.Sen onu cennete çevirebilirsen adın silinmez bu yeryüzünden.Her zaman zora odaklanırsan da hem kendini değistirmek için uğraşırsin hem de insanlığı.Bu sayede sonunda başaramasan bile bir yol katetmişsindir ve bu yol bile bir sürü insana ışık olmuştur bile.Bir tımarhanede 1 kisinin bile akıllı olması o tımarhanenin sahibi olmaya yeter diğerlerini de tedavi etmeye değer. :)
Zaten en temel görevimiz istisnaları yetiştirmek olmalı. Ama muhtemelen annelerimiz, babalarımız da bizi istisna olur umuduyla yetiştirmeye çalıştı. Biz ne yaptık ilk fırsatta yoldan çıktık. Dünyayı yoluna sokacağı umut edilen evlatlar olacağımız umulurken, kendimiz çıktık yoldan. Değişemiyoruz ya da değişmiyoruz ya da daha kötüsü değişmesi gereken bir şeyimiz olmadığını düşünüyoruz. Hal böyle olunca ne kendimizden başlayabiliyoruz ne de çevremizi toparlayabiliyoruz.
Öyledir ama istisna olanlar var.Belki de biz istisna olanları yetiştireceğiz ve dünya tımarhaneden cennete dönüşecek.Her şey önce kendimizi değiştirmekle başlayacak.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.